Jani tast de grenzen af
11 april 2018 - Phnom Penh, Cambodja
4 dagen en ontelbare kilometers op de brommer dreven Jani met de nachtbus naar de 4000 eilanden. Een plek waar je Cambodja al kan ruiken, enkel te bereiken met longtail bootjes. Een frisse duik in de meanderende Mekong spoelt de laatste stofdeeltjes van Jani's licht gebronsde huid. De eilanden zijn de speeltuin van de irrawaddy dolfijn en deze laten zich dan ook regelmatig zien bij de neergaande zon.
De Cambodjaanse grensovergang verloopt vlot, maar het devies van alle busmaatschappijen hier luidt: vertrek pas als de bus vol zit. Dus wachten we 2 uur voor de bus geen enkele plek meer over heeft. Gelukkig is de chauffeur geslaagd voor zijn praktisch rijexamen in het donker (een Zwitserse passagier kon maar net haar lunch binnen houden als appreciatie voor de chauffeur's nachtelijke rijstijl) want het is al laat wanneer Siem Reap opdoemt in de duisternis.
Om 4u gaat de wekker en Jani stapt slaapdronken de tuktuk op. Zonsopgang bij Angkor Wat is magisch, helaas beslist een wolkenpartij daar anders over. 'Ain't No shunshine' zou Bill Whiters daarover zeggen. De tempels echter zijn prachtig en majestueus, maar tegen het middaguur en 5 tempels achter de kiezen is het zwembad de enige plek om te bekomen van zoveel schoonheid (en ook van de warmte).
De dagen volgen elkaar sneller op dan in België en gaan steeds Zuidelijker. Het verkeer wordt steeds hectischer. Phnom Penh is de volgende stop en de hoofdstad is een restant van de bloedige genocide tussen de rode Khmer en de bevolking. Het duurde meer dan 3 jaar alvorens Pol Pot en zijn agrocommunistische filosofie verdreven werd naar de Thaise jungle. De Tuol Slenggevangenis en de killing fields zijn een blijvende herinnering aan deze gruwelijke bladzijde uit de Cambodjaanse geschiedenis.
De laatste dagen worden ingevuld door witte zandstranden, snorkelen, vissen en lichtgevend plankton. De oorverdovende stilte en het internetloos eiland zorgen voor een prachtige afsluiter van dit mooie land. Kim Wilde zingt op de achtergrond 'Lost inside Cambodia' terwijl de bus de weg richting Vietnam inslaat.
De volgende aflevering: good morning Vietnam.
De Cambodjaanse grensovergang verloopt vlot, maar het devies van alle busmaatschappijen hier luidt: vertrek pas als de bus vol zit. Dus wachten we 2 uur voor de bus geen enkele plek meer over heeft. Gelukkig is de chauffeur geslaagd voor zijn praktisch rijexamen in het donker (een Zwitserse passagier kon maar net haar lunch binnen houden als appreciatie voor de chauffeur's nachtelijke rijstijl) want het is al laat wanneer Siem Reap opdoemt in de duisternis.
Om 4u gaat de wekker en Jani stapt slaapdronken de tuktuk op. Zonsopgang bij Angkor Wat is magisch, helaas beslist een wolkenpartij daar anders over. 'Ain't No shunshine' zou Bill Whiters daarover zeggen. De tempels echter zijn prachtig en majestueus, maar tegen het middaguur en 5 tempels achter de kiezen is het zwembad de enige plek om te bekomen van zoveel schoonheid (en ook van de warmte).
De dagen volgen elkaar sneller op dan in België en gaan steeds Zuidelijker. Het verkeer wordt steeds hectischer. Phnom Penh is de volgende stop en de hoofdstad is een restant van de bloedige genocide tussen de rode Khmer en de bevolking. Het duurde meer dan 3 jaar alvorens Pol Pot en zijn agrocommunistische filosofie verdreven werd naar de Thaise jungle. De Tuol Slenggevangenis en de killing fields zijn een blijvende herinnering aan deze gruwelijke bladzijde uit de Cambodjaanse geschiedenis.
De laatste dagen worden ingevuld door witte zandstranden, snorkelen, vissen en lichtgevend plankton. De oorverdovende stilte en het internetloos eiland zorgen voor een prachtige afsluiter van dit mooie land. Kim Wilde zingt op de achtergrond 'Lost inside Cambodia' terwijl de bus de weg richting Vietnam inslaat.
De volgende aflevering: good morning Vietnam.
De gekken die hun land in de ondergang storten zijn blijkbaar niet uit te roeien, merken we nu ook.