Sabadee Lao(s)
Goeiedag Laos,
Onbekend is onbemind en zo stapte Jani de tuktuk af nabij de grens met Thailand. Laos een land geprangd tussen Thailand en Vietnam. Zo klein dat zelfs 3! Amerikaanse presidenten er bijna 10 vietnamoorlogjaren in slaagden de waarheid te verdoezelen door meer bommen (per inwoner) te droppen op dit land dan in WOII. Het gevolg daarvan vandaag is gemiddeld 1 dode per dag doordat het land bezaaid ligt met nog niet ontplofte springtuigen.
Na deze korte introductie slingerde Jani zich als volleerde Tarzan in spé tussen de hoge boomtoppen van Noord Laos op zoek naar de local van dit woud: de Gibbon die zoals een echt aap het betaamt zich uiteraard niet liet bewonderen. Hoogtevrees of niet er werd geslapen op 32m hoogte in een treehouse waarvan we hoopten dat de constructie beter in elkaar zat dan het Engels van onze begeleiding (n.v.d.r. voor de ziplines). Ze kenden enkel de woorden safety, break en smile. Goed begin maar er is nog wat werk aan.
En zo slingerde Jani zich ook een weg door Laos. Van Luang Prabang over Vanvieng nr Thakhek via de enige hoofdweg, uren en uren op de bus. Niemand die klaagt als de bus te laat is, hier heeft men tijd.
Waar in Luang Prabang en Vanvieng nog beleefd op de toeristgeijkte paden gebleven werd (lees dobberen op het water, zonsondergang aanschouwen op een bootje,...) ging er een andere wereld open op de thakhek route. Een tocht van 450 km in centraal Laos in 3 dagen met de scooter, ver weg van de hoofdroute. Geluk staat hier omgekeerd evenredig tot bezit. De houten, lintbebouwde huisjes staan wankel op palen en lijken elk moment te kunnen instorten. Overal wordt hetzelfde aangeboden. Watermeloenen, benzine en vlees van de barbecue dat vliegvrij gehouden wordt door een ventilator met slingers eraan. De weg is een aaneenschakeling van bergachtige vergezichten en spelende kinderen, af en toe opgeschrikt door overstekend (pluim)vee en constant gevoed door het gebrom van talloze scooters. Werkelijk alles wordt ermee vervoerd: het gezin, bouwmaterialen, dieren, boodschappen,... .
Het leven kabbelt hier zacht voorbij zoals een rivier. Ze gaan niet sneller vooruit en keren zich ook niet tegen de stroom. Hier leeft het straatleven (straat is veel gezegd) nog.
Op naar Pakse.
Onbekend is onbemind en zo stapte Jani de tuktuk af nabij de grens met Thailand. Laos een land geprangd tussen Thailand en Vietnam. Zo klein dat zelfs 3! Amerikaanse presidenten er bijna 10 vietnamoorlogjaren in slaagden de waarheid te verdoezelen door meer bommen (per inwoner) te droppen op dit land dan in WOII. Het gevolg daarvan vandaag is gemiddeld 1 dode per dag doordat het land bezaaid ligt met nog niet ontplofte springtuigen.
Na deze korte introductie slingerde Jani zich als volleerde Tarzan in spé tussen de hoge boomtoppen van Noord Laos op zoek naar de local van dit woud: de Gibbon die zoals een echt aap het betaamt zich uiteraard niet liet bewonderen. Hoogtevrees of niet er werd geslapen op 32m hoogte in een treehouse waarvan we hoopten dat de constructie beter in elkaar zat dan het Engels van onze begeleiding (n.v.d.r. voor de ziplines). Ze kenden enkel de woorden safety, break en smile. Goed begin maar er is nog wat werk aan.
En zo slingerde Jani zich ook een weg door Laos. Van Luang Prabang over Vanvieng nr Thakhek via de enige hoofdweg, uren en uren op de bus. Niemand die klaagt als de bus te laat is, hier heeft men tijd.
Waar in Luang Prabang en Vanvieng nog beleefd op de toeristgeijkte paden gebleven werd (lees dobberen op het water, zonsondergang aanschouwen op een bootje,...) ging er een andere wereld open op de thakhek route. Een tocht van 450 km in centraal Laos in 3 dagen met de scooter, ver weg van de hoofdroute. Geluk staat hier omgekeerd evenredig tot bezit. De houten, lintbebouwde huisjes staan wankel op palen en lijken elk moment te kunnen instorten. Overal wordt hetzelfde aangeboden. Watermeloenen, benzine en vlees van de barbecue dat vliegvrij gehouden wordt door een ventilator met slingers eraan. De weg is een aaneenschakeling van bergachtige vergezichten en spelende kinderen, af en toe opgeschrikt door overstekend (pluim)vee en constant gevoed door het gebrom van talloze scooters. Werkelijk alles wordt ermee vervoerd: het gezin, bouwmaterialen, dieren, boodschappen,... .
Het leven kabbelt hier zacht voorbij zoals een rivier. Ze gaan niet sneller vooruit en keren zich ook niet tegen de stroom. Hier leeft het straatleven (straat is veel gezegd) nog.
Op naar Pakse.
Heerlijk om weer een verslagje van je te lezen, niet alleen ik ben daar heel blij en nieuwsgierig naar ... Hou je daar goed ! Draag zorg voor jezelf.
Hier veranderde het uur, waarschijnlijk bij jou daar niet ? Loop je dan nu 5 uur voor op ons ? Kusje, mamie.
Prachtig geschreven, heerlijk om te lezen! en ...
de ventilator met slingers is misschien nog eens een idee om ons terras vliegvrij te houden bij een barbecue ! t cecile